Her gün aynı rüyaya uyanıyorum. Her gerçek silikleşiyor, zorluyorum beynimi sonsuzluğa ulaşmak için. Her gün bir başka inanılmazı keşfediyorum. Her sabah başka bir geceye uyanmak gibi. Her gece bir öncekinden daha karanlık ve daha uzun. Görebiliyorum bir ısı ve ışık kaynağı var ileride... Her defasında göremesem de artık inanıyorum. Her uyandığım gecenin sonu gelecek. Bir sonraki karanlığa kadar aydınlık kalıyorum.  Sonra tekrar sorular evriliyor en harika cevapların içinden. Peki o sorular bitecek mi benim aklımın ermediği nokta gelmeden?  Her şeyi anlayabilir misin? Ben anlayamam. Çünkü çok sınırlı kavrama hızım. Hissedebiliyorum, o yetiyi kazanmamışım. Hissedebiliyorum lanetli beyinlerdenim ben. Bütün soruları soran fakat cevapları bulabilecek kapasiteye sahip olmayan. Huzur bulamayacak olan beyinlerden. Her şeyi anlamsızlaştıran fakat yerine anlam bulamayan bir beyin.  Görüyorum da insanları, anlam buluyorlar. Yaşamlarının sebebini görebiliyorlar. İnanıyorlar, koşulsuzca.