depresyon günlükleri falan mı yazsam. aşırı karanlık, insanların anasını sikecek bunaltıda boşaltsam mı buraya kafamdakileri diyorum. sonra diyorum ki "e zaten öyle yapıyosun salak" sanki mutlu bir yazı yazabilirmişim gibi. abarttığımı düşünmüyorum. hayat boktan derken güzellikleri görmediğimi düşünmüyorum. daha çok şöyle. hayat keyif verici bir şey yapmazken çok boktan. keyif verici şeyleri yapmaya yetecek maddi durum ve manevi motivasyonu bulamadığın zamanlarda aşırı boktan. buna hemfikir olmalıyız. sizin için bu motivasyonsuz zamanlar günde belki 15 dakika olabilir. benim için de keyifli zamanlar ayda saatler toplamı 2 günü geçmeyecek şekilde olabilir. gece (ya da sabah) tam uyumaya doğru gittiğim son 8 salisede aklımdan uyandığımda bulabileceğime inandığım motivasyonla yapabileceklerim geçiyor. gözümü açtığımda "kim söyledi lan o cümleleri kulağıma" diyorum. o kadar yabancılaşıyorum ki o yapabileceklerine inanan insana. deli heralde diyorum. uykusu