Sonunu bildigin bir seyi neden yasarsin ki? Yasar misin? Yoksa sadece hayat ve zaman akip gittigi icin sen de icinde mi bulunursun? Bu yasamakla ayni sey midir? Fiziksel varliginin hala orda olmasi senin bunlari yasadigin anlamina gelir mi? artik cabalamadigini farkettiginde, hala yasiyor musundur? Dusuncelerden, yaptiklarindan, istediklerinden, gecmisinden, o cumlelerden seslerden, bagirmalardan, sessizliklerden, gitmelerinden ve kalmalarindan, sustuklarindan, beyninin en ince kivrimlarindan gecen imdat cagrilarindan, ictigin kustugun gecelerden, baska baska insanlarin, baska baska seslerinden, ellerinden, fikirlerinden, tanismalardan, o igrendirici Kabul etmelerden, hos gormelerden, hor gormelerden, iftiralardan, yalan ve dolan iltifatlardan, ihtiraslardan bir dag yapip ustune oturup izlerken hassiktir lan! diyorsan, diyebiliyorsan hala sen yasiyor musundur? Yoksa, baskalari midir bunlarin sahibi. Altindaki dagin sahibi baskalarina kufrediyorsan en icinden geldigi gibi. O zaman sen ...

Belki bir an gibi, butun yasadiklarimi silebilirmisim gibi, bir kucucuk kapi sigamiyorum bile, esiginde kaliyorum her defasinda, varmis gibi, bir cikis yolu. Yok aslinda ama varmis gibi, bazen cok kisa sureligine. Bir sabah birlikte uyandigin hisler var seni sanki gercekten de mutluymussun gibi hissettirebilen, ayni hislerle bir sonraki sabah icinde gomulu bir ruh varmis gibi hissettiren. Kimi yasattin kimi oldurdun diye soruyorlar. Kimle yasadin kim seni oldurdu ya da? Sen bazen bir anligina olabilirmis gibi hissetmissin. Bir hayat yazmissin. Olabilecekler gibi. Ama bir katil de var her zaman oldugu gibi ya sen ya da karsinda ki. Karsinda kimse yoksa sana karsi, savasmak oluyor mu bunun adi? Sen kendinle zaferler kazanip kendine yeniliyorsan. Sen savasiyorum sanip kendini paraliyorsan. Karsinda oluler varsa. Bunun adi savas olabilir mi hic? Olamaz olmuyor iste.  Cunku ben aslinda o an’I bekliyorum. Geldi sandigim her anda da kendimi yukseklere cikariyorum. Izin veriyorum hem ...