Ekstra çaba göstermem gereken her şeyden kaçıyorum. Hayatı resmen ucundan tutarak yaşıyorum çok fazla içine girmeden, çok fazla yormadan. Çok zorunda olmadığım ve de çok istemediğim hiçbir şeyi yapmayarak. Çok olmayan hiçbir hissin peşinden de gitmiyorum. Aslında hep söylediğim gibi bir şeyim ben.. Ben sabitim hayat üstümden geçiyor. Bu histen hiç rahatsız değilim. Çünkü ne zaman gerçekten bir şeyler yapmaya çalışsam fark ediyorum, aslında benimle hiç alakası yok durumun. Durum derken hayatımdan bahsediyorum. Baya alakamız yok. O gidiyor ben bazen peşinden koşuyorum gibi hissediyorum bazen de birbirimizden kopmuşuz gibi oluyor. Bir bakıyorum ben neredeyim o nerede. Aynı beynim ve vücudum gibi. Hayatım ve ben. Arada bir kopuyoruz birbirimizden ama eninde sonunda onun dediği oluyor. Beynim ve vücudum takip ediyoruz kendisini nereye giderse.  Bundan dolayı yok hırsım, amacım, planım ne bileyim ben aşırı bir bağlılığım, geleceğim ve geçmişim. Hepsi sanki şu kumdan yapılan resimler gibi

Ölüm şarkısı bu başlayan. Sisli yolda sallanarak gidiyoruz. Önümüz görünmüyor. Ben zaten hep gözüm kapalı yürüdüm yollarda. Her gözümü açtıklarında da terkettim. Şimdi de öyle terkediyorum ama bu kez kendimi de bırakıyorum. Zaten buz gibi olmuşum. Kemiklerim titriyor hala bir ısınma çabasında zavallı ayaklarım yamuldu. Her gün üstünde durduğum ayakkabılar çürüdü. Üstüm başım yok sanki artık. Ne giysem kayboluyor bedenimin solukluğunda. Gözlerim, gözbebeklerim benim değil. Gdybym çalıyor. Gecenin orta yerinde dumanlı evde. Ölümden başkasını düşünemem ki şuan. Kendi fişimi çektim zaten. İçime çektiğim oksijenden çok sigara dumanı. Midem alkolsüz tanıyamıyor kendini. Bilmiyor. Yavaş bir ölüm bu seçtiğim. Bir takım yıllardan vazgeçtim buna sahip olmak için.  Böyle olmayı ben istemedim belki ama ben böyle olana dek olmamak için kapamıştım gözlerimi. Şimdi açtım ve o kadar çirkindi ki gördüklerim, gözlerim beni terk etti. O kadar tutamıyorlar ki artık gördüğünü söylüyor dilim. Dilim varmaz