Belki bir an gibi, butun yasadiklarimi silebilirmisim gibi, bir kucucuk kapi sigamiyorum bile, esiginde kaliyorum her defasinda, varmis gibi, bir cikis yolu. Yok aslinda ama varmis gibi, bazen cok kisa sureligine.
Bir sabah birlikte uyandigin hisler var seni sanki gercekten de mutluymussun gibi hissettirebilen, ayni hislerle bir sonraki sabah icinde gomulu bir ruh varmis gibi hissettiren. Kimi yasattin kimi oldurdun diye soruyorlar. Kimle yasadin kim seni oldurdu ya da? Sen bazen bir anligina olabilirmis gibi hissetmissin. Bir hayat yazmissin. Olabilecekler gibi. Ama bir katil de var her zaman oldugu gibi ya sen ya da karsinda ki.
Karsinda kimse yoksa sana karsi, savasmak oluyor mu bunun adi? Sen kendinle zaferler kazanip kendine yeniliyorsan. Sen savasiyorum sanip kendini paraliyorsan. Karsinda oluler varsa. Bunun adi savas olabilir mi hic? Olamaz olmuyor iste. Cunku ben aslinda o an’I bekliyorum. Geldi sandigim her anda da kendimi yukseklere cikariyorum. Izin veriyorum hem bana hem karsimdakine. Sanki olacakmis gibi geliyor. O kadar gercekci olmasi o kadar olacak gibi olmasi. Ben salak miyim? Biraz.
Ne yapilabilir? Vazgecilebilir mi yine yeniden. Benim var hayatimda bir donem, kisa, vazgecmisim o donem. Cok da guzel, huzurlu. Ama birileri izin vermemis. Zorla inandirmis beni. Zorla cekmis icine o olabilecekler dunyasina. Oylesine inandirmis ki yine ruhum kendine gelmis. Sanki mezardan kalkmis bir yeni hayata baslamis. O hayat curudu simdi. Yine yok. Vazgecmenin esigindeyim ben. Bu defa geri donemem de bastan baslayamam da. Ben gencim saniyordum bir kac hata yapabilirm saniyordum. Ama sanirim benim hayatimda hatalara yer yok. Benim hayatim kusursuz olmak icin yaratilmis oyle dizayn edilmis. En ufak hataya tahammulu yok bu hayatin. Ve beni cezalandiriyor. Bana izin vermiyor. Bir hatayi bile yasamama izin vermiyor. Biraz bile “olsun” dememe izin vermiyor.
Olacaksa. Olacak. Yarim ya da yamalak diye bir sik yok. Ben de yok.
Sizde de yok.
Bazilarinda var. ben biraz da olsa o hatayla yasamak istedim. Ben biraz hissetmek istedim nasil bir seydi bu an’ anlari yasamak.
Bende yasanamiyor goruldugu gibi. Olmuyor. Ben yine kendimi o esikte kivranirken buluyorum. Cevapsiz sorularla buluyorum kendimi. Neden diye soruyorum her dilde. O kadar kendince ki cevaplar. Ve o kadar yalan. Ne kotu o kadar gercekti yasadiklarimiz. Gercekten baska bir sey degildi hatta. En saf haliyleydi. O ses tonu. O anlarin toplami. Simdi nasil bu kadar yalan girmis isin icine, nasil bu kadar boyut degistirmis olanlar. Nasil peki? Cevap yok dimi. Pardon. Cevap var. bir dolu. Bir suru. O kadar cok… cok sebep cok aciklama. Cok fazla vicdan rahatlatici. Cok fazla dusunce savar sey var. var aslinda. Ama yok. Bana yok. Benim icin hic bir cevap o gercek yasananlarin karsiligi olamaz.
Ben de yasadim ulan!
Demek istiyorsun. öl! Demek istiyorsun. Herkese, hepiniz hepbirlikte geberin! Demek istiyorsun. Bu nefret bir sabah oncesinde huzurdu. Bir sabah oncesinde umut ve mutluluktu. Hayaldi. Amacti ve gercekti.
Yorumlar
Yorum Gönder