Bu insanlar hayatımdaki insanlar. Hayatımda olmayanlar için yorum yapmayacağım. Yorum yapmayacağım dediğim durumla ilgili blog yazdım aslında. Yorum yapamam ama günlerce, gecelerce, sayfalarca, cümlelerce anlatırım, susmam. Sorarsan kafa skerim. Ama insanlar hakkında (nefret ettiğim insanlar) ıhım yorum yapmam. No comment. Sans Commentaire. Cool..

Ahahahahkjsdhaskjhdalksjsiktiryaa Evet. 

Bakmasalar bile bakıyorlar. Sanki bağırarak yürüyorsun gibi. Rahatsızlık tarifsiz.. Ben bir gün ünlü olsam yanlışlıkla herhalde bileklerimi keserim. 

Çamurlu kaldırımda yürürken, kedi sevmek için durdum. Miyavlamasını, hırlamasını duyabilmek için kulaklıklarımı çıkardım. Yine de müziği duymaya çalışıyordum aynı anda. Kalkıp yürümeye devam ettim anında kulaklıkları takarak. Kaçarak, kulaklarımı kaçırarak o pis gürültüden. Dünyanın iğrenç sesinden.

Hiç düşünmedim ya bugün! Bütün bir gün. Ta ki child pose'a kadar. Child pose'da nefes alıp verirken aklıma geldiler bir bir. Hayatımda olup bitenler. Bütün o pis hislerin isimleri geldi aklıma. Olmaz olasıcalar. Keşke hiç öğrenmeseydim. Keşke bugün beynimin yaptığı gibi başka bir şeyle oyalanırken diğerleri tamamen değerlerini kaybedebilseydi.. ama ben her istediğimde.  Soğukta yürüyordum. Uçarak adeta. Neden bu kadar mutluyum diye de düşündüm aslında. Bulamamıştım, child pose'a gelene kadar. Beynim susmuş. Saatlerce. Belki 12 saat. Susmuştu. Nasıl bir rahatlama aman allahım! Ondan bebek gibiydim. Çocuk gibiydim. Ergenliğe gelmemiştim bile hala. Öfkeden, nefretten, asabiyetten, mutsuzluktan, gerginlikten eser yoktu. Yorulmuştum. Tek hissettiğim şey ayaklarımdı. Parmağım acıyordu yürürken. Ayaklarımı düşündüm ya bütün yol! Bunun olabilmiş olmasına şuan şaşırarak gözlerim doluyor. Çok uzun zamandı. Çok uzun zaman..  Şimdi hasta gibi bir şarkıyı dinliyorum biraz melanko...