Hiç düşünmedim ya bugün! Bütün bir gün. Ta ki child pose'a kadar. Child pose'da nefes alıp verirken aklıma geldiler bir bir. Hayatımda olup bitenler. Bütün o pis hislerin isimleri geldi aklıma. Olmaz olasıcalar. Keşke hiç öğrenmeseydim. Keşke bugün beynimin yaptığı gibi başka bir şeyle oyalanırken diğerleri tamamen değerlerini kaybedebilseydi.. ama ben her istediğimde.
Soğukta yürüyordum. Uçarak adeta. Neden bu kadar mutluyum diye de düşündüm aslında. Bulamamıştım, child pose'a gelene kadar. Beynim susmuş. Saatlerce. Belki 12 saat. Susmuştu. Nasıl bir rahatlama aman allahım! Ondan bebek gibiydim. Çocuk gibiydim. Ergenliğe gelmemiştim bile hala. Öfkeden, nefretten, asabiyetten, mutsuzluktan, gerginlikten eser yoktu. Yorulmuştum. Tek hissettiğim şey ayaklarımdı. Parmağım acıyordu yürürken. Ayaklarımı düşündüm ya bütün yol! Bunun olabilmiş olmasına şuan şaşırarak gözlerim doluyor. Çok uzun zamandı. Çok uzun zaman..
Şimdi hasta gibi bir şarkıyı dinliyorum biraz melankoliye bağladım ama yapacak bir şey yok insan özünü yadırgayamaz. Hoşuma gidiyor melankoli çeksin beni. Ben onu sevebilirim. Güzel geliyor. Akıp gidiyor sanki her şey. Su gibi. Su da güzel bir şey ondan benzettim. Serin belki.. Ama akıp gidiyor olması güzel. Zorlama yok, ittirme yok. Kendiliğinden olması güzel. Kendiliğinden çok güzel bir şey.
Kendiliğinden oluyor şuan her şey.
Güzel rüyalar görmeliyim. Güzel bir güne uyanmalıyım. Güzel bir şeyler olmalı. Fakat çok iyi bildiğim bir şey var ben güzel olsun istediğim ne varsa yapabilmek için öncesinde dünyanın en boktan şeylerini yaşayacağım ve yaşatacağım. Nefret ve ölüm bile olabilir bunların içerisinde. Ölüp ölüp dirilen ölüm. Nefret daha çok. Kötü sözler. Çığlıklar duyuyorum. Daha da iğrenç şeyler. Hayal kırıklığı, üzüntü, depresyon falan falan.. Sonunda güzel olacak. Güzel olacak olmalı. Denemeden bilemezsin. Denemek zorundasın.
Zorundayım ben!
En azından ayaklarımı düşünmeye başladım. Yalnızca ayaklarımı. He bir de elim de acıdı. Yeni geçmişti nasırlarım ne zaman çıkarlar acaba diye düşündüm..
Başka bir dünyaya adım attım gibi. Başlangıcı yapıyorum gibi. Korktuğum zaman artık aynı şeyleri söylemiyorum. Fakat ne düşüneceğimi de bilmiyorum. Yalnızca korkuya odaklanıyorum o zaman da korku gidiyor. Yok oluyor.
Ben de bazen yok oluyor gibi hissediyorum. Yok olmak istiyorum bazen. Yok derken. Ben var olabilirim fakat kimse var olduğumu bilmesin mesela.. Bazen olsun tabi. Gidesim gelip de üşendiğim zaman.
Bugün gittim. Hemen döndüm ama.. Yine de gittim. Koptum. Yok oldum neredeyse. Ulaşılmazdım. Ulaşamazdım. İyiydim.
Güle güle..
Yorumlar
Yorum Gönder