Yorgunluğu kahve ve yazıyla dövmek. Ağzını burnunu kanatıp üstüne bira içmek. O kadar acıtmak ki uykuya karışan beyin sikilmişliğinin rüyalardan kaçması. Nefret ve tiksinti kusuyorum suratlarına bakışlarımla gün içinde. Geceleri besliyorum kendimi o çöple yoğrulmuş insanlarla. Sonra bok gibi acı acı müzikler dinleyip yazıyorum. Daha ne kadar zavallı olabiliriz? Güneşin doğuşuna kadar vakit var, az var, az kaldı. Anca oldum. Anasının amındaki otelin siktiğimin bilmem kaçıncı çeşit berjerinden bildiriyorum. İnsanlık yok olmalı. Kim bulduysa ateşi pişmandır. Beynimizi pişmiş yiyeceklerle beslemeyi öğrendiğimiz için buralara gelmişiz. Bu muydu lan yapacağımız? Çöp çocuklar doğurup, sokağa salıp, onun bunun duygularına tecavüz etsinler diye sırtlarını sıvazlamak mıydı? Her gün doğuşunda binlerce hiçbir şey olacak insan yapıyoruz. Sonra da diyoruz ki "ama çocuk çok güzel bir şey" Hangi çocuk? Ne olmuş ki çocuk? Çocuğa sorsana bir. Harbiden güzel miymiş? İyiki yapmı...