kendimi bildim bileli, kendimi bilmem de ilk anneannemin adının anne ya da anneanne ya da teyze değil de şaziye olduğunu öğrenip şok olduğum 5 yaşım falandır, böyleyim.  böyle derken nedir; anlamsızım. anlamları kabul edemiyor, bir türlü yaşama motivasyonu bulamıyorum.  bayılarak izliyorum motive insanları. gözlerinin arkasına bakmaya çalışıyorum izlerken heycanlarını, robot mu lan acaba? diye. nasıl inanarak, nasıl hırslı, istekli ve mutlu olacağından emin anlatıyor yapacaklarını. ben sabah uyandığımda 'kakamı rahat yapabilecek miyim lan acaba' stresini, yapınca da efsane mutluluğunu yaşarken insanlar yılların olacaklarına okey olmuşlar?  sorgulamak asla yok bende. banane amk. ama dinlerim uzun uzun dinlerim. bana uzay gibi. cosmos izlemek gibi insanların motivasyonları. zira o kadar anlamıyorum ki... o kadar hoşuma gidiyor ki bazen o halleri insanların. masal gibi sanki. o korunaklı dünyalarından henüz çıkmamış, kimse daha dürtmemiş, hiçbir "asla hayatımdan çıkmayacak...