eskiden en büyük isteğim gitmekti. bunu hatırladım birden. ne çok isterdim.. bütün ergenliğimi böyle geçirdim. gitmek. ben de gideceğim bir gün. gitmek istiyorum.. diyerek. o kadar çok yazım var ki bununla ilgili. hatta hemen hepsi bununla ilgili bir de bu isteği tetikleyen olaylar ve insanlar ile ilgili. şimdi bir şeyi daha fark ettim bununla ilgili. benim işim olmuş gitmek. artık gitmek hayatımın en doğal parçası. sürekli gidiyorum. ve 1 sene sonra ilk defa iş olmadan yapıyorum bunu. gidiyorum. kısa bir süre. tatil adına. ama gidiyorum ve tekim. alıp başımı gidiyorum resmen. bunu yapabildiğime inanamıyorum demek isterdim fakat öyle doğallaşmış ki gitmek benim dışımdakiler inanamazken ben pek bir şaşkınlık yaşamıyorum. yaşamak istiyorum. bavul hazırladım mesela az önce. ama öyle profesyonel hazırladım ki 10 dakikamı aldı. kafamda hazırmış zaten. hiç bir hazırlığı yapmadım sanıyordum ama anladım ki kafamda hazırmış bütün hazırlıklar. 1 senede profesyonel gidici olmuşum. haberim yo...

Gecen sene bu zamanlarda ilk ucusumu yaptim. Hicbir sey hatirlamiyorum. Gercekten hatirlamiyorum. Sanki dun gibi geliyor bir yandan.. bir yandan da o kadar uzak ki neredeyse hic olmamis yasanmamis gibi. Garip bir his. O gun neler oldugunu tabii ki hatirliyorum. Hatirlayamadigim kismi o gun ne hissettigim. Demek ki cok muhim bir gun degilmis diyorum. Boyle tartiyorum gunlerin ozel olup olmadigini. Hislerimi hatirlamaya calisiyorum. O gun ki kokulari, duydugum cumleleri, tanistigim insanlari degil de. Ne hissetmistim? Bazen ne hissettigimi bazen de o gun ustumde neler vardi diye hatirlamaya calisiyorum. Onu hatirladigim zaman da o gunu ozel diye degerlendirebiliyorum. Onemsemisim demek ki diyorum, daha gune baslamadan onemsemisim. Bunlari dusunuyorum suan tanzanya da... Yine uyuyamamanin verdigi o guzel kafa ile. Bugune kadar yasadiklarimi dusunuyorum yine her zaman oldugu gibi. Mesela bir adamin yuruyusu aklima geliyor. O yuruyuse asik olurken neler vardi ustumde dusunuyorum. Ve cok...