soyleyecek hic bir sey kalmadi aslinda. o kadar cok konustuk ve o kadar cok soyledik. uzecek kimse de kalmadi. hepimiz uzulduk. belki daha fazla uzulecegiz de. ama hicbir sey kalmadi yapilacak. bir seyler goc etmisler artik bu dunyadan. ikimiz icin. yapilacak bir sey kalmadi. bir mudahale yapilamaz bunu kurtarmak icin.
cabalar bos. cunku bir taraf varken bir digeri yoksa aslinda bos'tur her sey.
iliskimizdeki gibi ayni. birbirimiz icin hic olmadigimiz gibi. o zaman oyleydi ve mutlu olamadik. simdi de farkli degil.
isteklerimiz farkli. planlarimiz farkli. ilerlemek istedigimiz hayatlar farkli. yanlis yok burda aslinda. iki insan var aslinda hic birlikte olmamalari gerekirken. hayatin olabilecek tum sartlarini zorlamis mutlu olmaya calisirken ve sonunda mutsuz olmus iki insan.
biz hayatin sartlarini zorlarken hayatta pek oyle zorlanmadi aslinda. o bizi daha cok zorladi ve sonunda yordu.
cok uzdu ve yordu. kabullenmeye gecildi artik. olmayacak diye inanmak. buna inanmak olacagina inanmaktan cok daha az yorucuydu.
olmayacagini kabul ettiginde duydugun huzur o cabalamalarin icerisinde mahvolan beyin ve ruh icin serinleticiydi. kabul etmek benim icin ozgurluktu. ben vazgectim. en zor zamanlari da geride biraktim. hic bir zaman gecmeyecek bir eksiklik var ama onunla yasamaya alisilabilir.
hep soylerdim zaten su hayatta tek bir becerim varsa o da unutabilmektir diye.
unutabilirim ben. ve yine normal olabilirim. bunu yapabilecekken kendimi riske atmak neden? uzulen insanlarla uzulmek hepbirlikte endiseli bir hayat yasamak neden? bazen yasamamak bile daha iyi gelirdi dusununce. bunu bile seceneklerim arasina almistim. yasamamayi? simdi dusunuyorum ne kadar zormus ki benim hayatim ben bunu bile isteyebilmisim diye.. kelimeler cok bos, soylendiginde, yazildiginda ya da duyuldugunda cok bos. ama ben biliyorum. bir tek ben.
simdi bu dusuncelerden uzak bunalmis bir bunyeden uzak yorgun bir beyinden uzak bir yasam varken.
geri donus neden olabilir?
insan her seyi unutur, her seyi atlatir. ben de unutup atlatacagim yerdeyim.. ve geri donemem.
bu hem bana hem hayatima haksizlik olur. uzgunum... ama son 1 senedir oldugum kadar yipranmis ve umutsuz hissetmiyorum. bunun icin de uzgunum..
hikayemiz o kadar guzeldi ki. o kadar film gibi. o kadar inanilmaz. ama hayat bu film degil kitap ya da hikaye degil. gercekler hic oyle kolay ve asilabilir degil. mantik hic uymuyor ask hikayelerine. belki bu yuzden hayatimin geri kalaninda hic bir ask filminden etkilenemeyecegim. hic bir filmin sonu guzel bitemeyecek benim icin. esas adamin yaptiklari beni etkileyemeyecek. cunku onlar degil gerekli olanlar. jestler degil..
baslangici o kadar muhtesem olabilir. ama sonuc hep ayni. hayat zor. biz de kolaylastirmak icin hic bir sey yapmadik..
suclu yok. bu sadece hayat.
cabalar bos. cunku bir taraf varken bir digeri yoksa aslinda bos'tur her sey.
iliskimizdeki gibi ayni. birbirimiz icin hic olmadigimiz gibi. o zaman oyleydi ve mutlu olamadik. simdi de farkli degil.
isteklerimiz farkli. planlarimiz farkli. ilerlemek istedigimiz hayatlar farkli. yanlis yok burda aslinda. iki insan var aslinda hic birlikte olmamalari gerekirken. hayatin olabilecek tum sartlarini zorlamis mutlu olmaya calisirken ve sonunda mutsuz olmus iki insan.
biz hayatin sartlarini zorlarken hayatta pek oyle zorlanmadi aslinda. o bizi daha cok zorladi ve sonunda yordu.
cok uzdu ve yordu. kabullenmeye gecildi artik. olmayacak diye inanmak. buna inanmak olacagina inanmaktan cok daha az yorucuydu.
olmayacagini kabul ettiginde duydugun huzur o cabalamalarin icerisinde mahvolan beyin ve ruh icin serinleticiydi. kabul etmek benim icin ozgurluktu. ben vazgectim. en zor zamanlari da geride biraktim. hic bir zaman gecmeyecek bir eksiklik var ama onunla yasamaya alisilabilir.
hep soylerdim zaten su hayatta tek bir becerim varsa o da unutabilmektir diye.
unutabilirim ben. ve yine normal olabilirim. bunu yapabilecekken kendimi riske atmak neden? uzulen insanlarla uzulmek hepbirlikte endiseli bir hayat yasamak neden? bazen yasamamak bile daha iyi gelirdi dusununce. bunu bile seceneklerim arasina almistim. yasamamayi? simdi dusunuyorum ne kadar zormus ki benim hayatim ben bunu bile isteyebilmisim diye.. kelimeler cok bos, soylendiginde, yazildiginda ya da duyuldugunda cok bos. ama ben biliyorum. bir tek ben.
simdi bu dusuncelerden uzak bunalmis bir bunyeden uzak yorgun bir beyinden uzak bir yasam varken.
geri donus neden olabilir?
insan her seyi unutur, her seyi atlatir. ben de unutup atlatacagim yerdeyim.. ve geri donemem.
bu hem bana hem hayatima haksizlik olur. uzgunum... ama son 1 senedir oldugum kadar yipranmis ve umutsuz hissetmiyorum. bunun icin de uzgunum..
hikayemiz o kadar guzeldi ki. o kadar film gibi. o kadar inanilmaz. ama hayat bu film degil kitap ya da hikaye degil. gercekler hic oyle kolay ve asilabilir degil. mantik hic uymuyor ask hikayelerine. belki bu yuzden hayatimin geri kalaninda hic bir ask filminden etkilenemeyecegim. hic bir filmin sonu guzel bitemeyecek benim icin. esas adamin yaptiklari beni etkileyemeyecek. cunku onlar degil gerekli olanlar. jestler degil..
baslangici o kadar muhtesem olabilir. ama sonuc hep ayni. hayat zor. biz de kolaylastirmak icin hic bir sey yapmadik..
suclu yok. bu sadece hayat.
Yorumlar
Yorum Gönder