Acı kopyalamak. Acıyı çoğaltmak. Acıdan kaçamamak. Acının seni bulması. İstemesen bile oluşan problemler. Gözünü kapatıp açtığında gitsin istediğin her şeyin hala orada olması.
Bazen diyorum ki bazıları sadece şanssız mı? O kadar mı yani?
Bir defa başıma gelmişti bundan yıllar yıllar önce birisinin acısını paylaşarak küçültmeye çalışmıştım. Çünkü çok fazlaydı. Ve elinde olan bir şey değildi.. Tamamen kendi dışında gelişen şeylerin kurbanı olmuştu. İstese bile kendini düzeltmeyeceği bir durumdaydı. Gerçekten hatırlıyorum kendimi onun acısını küçültmeye adadığımı. Fakat unutturarak değil. Unutturamazsın.. Acıyı oyalayamazsın, oyalamaya çalışmak da saçmadır. Kimse de istemez. Ben paylaşmıştım fakat kendime çekerek. Artık sanırım bu işler için fazla bencil olduğumdan yapamıyorum. Acıyı kopyalayamıyorum bile. Yeterince hissedemiyorum bile. Görebiliyorum, konuşabiliyorum fakat paylaşamıyorum.
Bunu yapmak istediğim bir başka an geldi yine hayatıma. Uzun zamandır ilk defa birisinin acısını dalga geçmek, küçümsemek, bu ne lan demek yerine ciddiye aldım. Çünkü ciddi. O an yıllar önceki insan aklıma geldi. O ben oluyorum. Bunun için bir şeyler yapabilen. Yapmak isteyen değil, gerçekten yapabilen. Sevdiği insanları gerçekten önemseyen. Önemseme yetisine sahip olan ben. Nerede şimdi bilmiyorum. Baya bir gitmiş. Baya gitmiş.
Bazen kendini değiştirmek için ciddi çabalar içerisine giriyorsun. Sonra gün geliyor fark ediyorsun ki gerçekten işe yaramış. Bazı şeyleri sadece sana iyi gelmediği için uzaklaştırmışsın hayatından. Ruhunu karartacak ne varsa yok etmişsin. Canını sıkacak her şeyden son hızla kaçmışsın. Üzülmemeye, duygusal davranmamaya çalışırken, ağlamamaya kasarken, acı hissetmemeye uğraşırken.. İnsan garip varlık. Değiştirebiliyorsun. Gelişebiliyorsun. Bazı hataları keşfedip tamamen silebiliyorsun. Yapmışım. Şuan gıcık oluyorum. Çünkü bazen ihtiyacın oluyor. Bazen içinden deli gibi umursamak geliyor. Umursamak, yardım etmek, paylaşmak, ilgilenmek, merak etmek gerekirse uyumamak düşünmek dua etmek. Fakat bunların hepsini yapabilmek için hissetmen gerekiyor. Acıyı paylaşabilmen için önce acıyı hissetmen gerekiyor. Ve ben bunu yapamıyorum. Hiçbir şey hissetmiyorum. Bir an hissediyorum sandım sonra bir baktım gülüyorum. İçimde mutluluk var. Nedensiz. Çünkü konuyla alakam yok.
Sevmedim bunu. Genelde en sevdiğim fakat şuan sevmedim, sevemedim. Çünkü ben sevmek istiyorum. Birilerini.. Gerçekten. Kıytırıktan değil. Öylesine değil. Lafta değil. Birini seviyorsam gerçekten önemsemek ve onunla birlikte ne boku varsa hissedebilmek istiyorum. Bunu yapamadığım sürece de belki kendim iyi kalırım. Kirlenmez kafam. Yormam hislerimi. Yıpranmam. Yaşlanmam bile. Fakat istediğinde yapamıyorsan da problem var. Numaradan da yapamadığım için.. Olmuyor. Çünkü olmuyor. Denedim fakat bırakmayacağım denemeye devam edeceğim.
Bir switch olsa ya.
Bazen diyorum ki bazıları sadece şanssız mı? O kadar mı yani?
Bir defa başıma gelmişti bundan yıllar yıllar önce birisinin acısını paylaşarak küçültmeye çalışmıştım. Çünkü çok fazlaydı. Ve elinde olan bir şey değildi.. Tamamen kendi dışında gelişen şeylerin kurbanı olmuştu. İstese bile kendini düzeltmeyeceği bir durumdaydı. Gerçekten hatırlıyorum kendimi onun acısını küçültmeye adadığımı. Fakat unutturarak değil. Unutturamazsın.. Acıyı oyalayamazsın, oyalamaya çalışmak da saçmadır. Kimse de istemez. Ben paylaşmıştım fakat kendime çekerek. Artık sanırım bu işler için fazla bencil olduğumdan yapamıyorum. Acıyı kopyalayamıyorum bile. Yeterince hissedemiyorum bile. Görebiliyorum, konuşabiliyorum fakat paylaşamıyorum.
Bunu yapmak istediğim bir başka an geldi yine hayatıma. Uzun zamandır ilk defa birisinin acısını dalga geçmek, küçümsemek, bu ne lan demek yerine ciddiye aldım. Çünkü ciddi. O an yıllar önceki insan aklıma geldi. O ben oluyorum. Bunun için bir şeyler yapabilen. Yapmak isteyen değil, gerçekten yapabilen. Sevdiği insanları gerçekten önemseyen. Önemseme yetisine sahip olan ben. Nerede şimdi bilmiyorum. Baya bir gitmiş. Baya gitmiş.
Bazen kendini değiştirmek için ciddi çabalar içerisine giriyorsun. Sonra gün geliyor fark ediyorsun ki gerçekten işe yaramış. Bazı şeyleri sadece sana iyi gelmediği için uzaklaştırmışsın hayatından. Ruhunu karartacak ne varsa yok etmişsin. Canını sıkacak her şeyden son hızla kaçmışsın. Üzülmemeye, duygusal davranmamaya çalışırken, ağlamamaya kasarken, acı hissetmemeye uğraşırken.. İnsan garip varlık. Değiştirebiliyorsun. Gelişebiliyorsun. Bazı hataları keşfedip tamamen silebiliyorsun. Yapmışım. Şuan gıcık oluyorum. Çünkü bazen ihtiyacın oluyor. Bazen içinden deli gibi umursamak geliyor. Umursamak, yardım etmek, paylaşmak, ilgilenmek, merak etmek gerekirse uyumamak düşünmek dua etmek. Fakat bunların hepsini yapabilmek için hissetmen gerekiyor. Acıyı paylaşabilmen için önce acıyı hissetmen gerekiyor. Ve ben bunu yapamıyorum. Hiçbir şey hissetmiyorum. Bir an hissediyorum sandım sonra bir baktım gülüyorum. İçimde mutluluk var. Nedensiz. Çünkü konuyla alakam yok.
Sevmedim bunu. Genelde en sevdiğim fakat şuan sevmedim, sevemedim. Çünkü ben sevmek istiyorum. Birilerini.. Gerçekten. Kıytırıktan değil. Öylesine değil. Lafta değil. Birini seviyorsam gerçekten önemsemek ve onunla birlikte ne boku varsa hissedebilmek istiyorum. Bunu yapamadığım sürece de belki kendim iyi kalırım. Kirlenmez kafam. Yormam hislerimi. Yıpranmam. Yaşlanmam bile. Fakat istediğinde yapamıyorsan da problem var. Numaradan da yapamadığım için.. Olmuyor. Çünkü olmuyor. Denedim fakat bırakmayacağım denemeye devam edeceğim.
Bir switch olsa ya.
Yorumlar
Yorum Gönder