Başlangıç.1

Durduramıyorum. Düşünmeyi durduramıyorum. O kadar yoruyor ki beni gözümü açtığım andan kapatabilene kadar olana düşünceler. Eğitilebilir beyinler. Düşünceler sakinleştirilebilir. Fakat bazen, bazı şeyler hayatının tam ortasına gök taşı gibi düşüyor. Kocaman bir yarık. Geçmişi, bugüne kadar öğrendiklerini, doğru sandıklarını, yapabilirim sandıklarını hepsini bir saniye içerisinde yok ediyor. 
Öyle oldu. 

Başa aldım, hem de öyle bir başa almak ki bu doğduğum günden itibaren yeniden yazmak zorundayım şimdi. 
Her şeyi silmem gerekti. Çünkü hiçbiri benim değilmiş. Bana ait değillermiş. Düşüncelerim, doğru bellediklerim. Mükemmel sandıklarım ve kötü sandıklarım. 

İçimdeki boşluk tarif edilemez boyutta. Dolduracak bir tane şey bulamıyorum şuan çünkü yok. 

Bir kaza geçirmiş ve hafızamı kaybetmişim gibi hissediyorum.
Aslında olan şey, bir gece çok sinirlendim ve kendime, kişiliğime reset attım. 

Şimdi ise kafamdan yalnızca düşünceler geçiyor. Onları oturtabileceğim bir zemin bile yok. 

İçimdeki duygular var ve bazen isimlerini bile bilmiyorum. Ne olduklarını bile anlayamıyorum. Ne hissettiğini bilmemek, çözememek nedir? 

Kolaydı her şey. Bir süre önceye kadar. Ve onun o haline gelmesi için de yırtınmıştım.. 

Sanırım yeterli olmamış. Sanırım benim yaptıklarımın başlangıç yeri yanlış olduğundan nereye varsam aslında geri dönmek zorundaymışım. Döndüm. 

Her şeyin başındayım. Çözebilmek için düşünmem gerekiyor. Fakat yoruluyorum. Yoruldukça korkuyorum. Korktukça da bunun bu hale gelmesine sebep olan her şeye nefret duyuyorum. Sanırım ne olduğuna en çok emin olduğum his nefret. 

Nefret ediyor olmam ise en yanlışı. En başı her şeyin. Nefreti bıraktığım yerdeyken buraya gelmek. Koydu işte. 

Zemin yok. Zemini yaparsam belki gerisi gelir.