Ayak var.

               

Yazıyorum ve hiç zaman geçmeden unutuyorum. Bu benim doğa üstü güçlerimden bir tanesi. Çok daha eğlenceli ve daha enteresan olanlar var. Bu da çok işlevsel bir güç. Ne bok geldiyse başıma yazdım, ne hissettiysem ya da ne hissettiğimi sandıysam yazdım. Olayları kafama ya da götüme göre yorumladığım zamanlarda, acı, korku, bunalım, ergenlik, adam, kişi, salaklar ve gerizekalılar hakkında hiç durmadan yazdım. Ve hiçbirini hatırlamıyorum. Ekranda buluşan düşüncelerimin yazıları nasıl ters algılanıyorsa, hemen siliniyor. Hisleriyle, isimleriyle, acıları, duyguları ile, hemen gidiyorlar. Sonra hep söylediğimi söylüyorum; kim lan bunu yazan?!

Hafif şizofreniyi andıran bu doğa üstü gücüm sayesinde bir çok badireyi hasarsız atlatabildim. İstemeden mektup gönderdim, tasarladığım hayatları bir gecede sildim. Anılarımı yok saydım ve boşalttım. 

Fiziksel olarak sindirme ve boşatma sistemimiz işlemediğinde nasıl sıkıntılarda boğuluyorsak, duygu sistemimiz daha önemli. 

Boşaltmadığım anlar geliyor. İzin vermediğm. Asla üstüne yazmadığım ve kendime yazmayı yasakladığım durumlar. 

Hissedebilmek için. Yaşayabilmek için. 

Kendime tuttuğum gardiyan içimde yaşıyor ve beni durdurma, koruma çabasıyla hissedileni silmeye yönelik çalışıyor. İşi bu. Yaşamamam ve hissetmemem. İnsan olduğumu daha da önemlisi yetişkin olduğumu hiçe sayıyor, biliyorum. Bunun için var ettim onu fakat bazen kendisini uyutmak zorunda kalıyorum. 

Bazen iyiyi alabilmek için biraz kötü gerekiyor. Bazen güzel kafalara, güzel suratlara, ellere ulaşabilmek için, kötüleri hissetmen gerekiyor. Hayali bir gardiyanın seni hapsetmesine izim vermek yerine, çıkıp oynaman gerekiyor. 

En önemlisi, bazen gerçekten de hissettiğin halde yazmaman gerekiyor. 

Yazarsam unuturum. Yazarsam benim hislerim olmaktan çıkar, yazılarım olur. Hayal olur. Fantazi olur. Bilim kurgu bile olabilir bilmiyorum. Fakat gerçek olmak dışında her şey olur. Yazıda her şey başkalaşır. Yazılarımda tutamam kendimi, olmayanı oldururum, var olmayanı varmış gibi yazarım, hissetmeyi sevmem ben ama hisleri yazmayı, tanımlarını, yazılarda duruşunu severim. İsmi olmaz ki yazının. 

Hiç kimsedir yazılar. 

Hiç kimse olmak istemiyorum ben bu ara. 

Gerçek olmak istiyorum. Ödüm kopuyor, altıma sıçıyorum korkudan da ama yaşamak istiyorum. Hissetmek ve hissettiğimin ne bokum olduğunu bilmek istiyorum. 

Kendime gidiyorum yine. Bu defa yazarak yok etmeyeceğim kendime. İlişkimiz ne olursa olsun yazarak hisleri öldürmeyeceğim geleceğime gidiyorum. Öğreneceğim, okuyarak, yazarak, yorumlayarak, durarak, anlatarak, dinleyerek değil. Nedir abi? Hissederek. Duyguların isimlerini bozulan sistemden dolayı hiç öğrenemedim ben. Hissedersem, bilme ihtimalim var. İzin verirsem, gardiyanı ücretsiz izne çıkarırsam, olabilir. 

Olduğum yerde gidiyorum. 

Hadi bakalım.