öf bile değil bu

Sana bile değil bu amacını şaşırmış hisler. Senin hissedişini gördükçe canlanıyorum. 

Senin sevebildiğini gördükçe yaşadığımı hissediyorum. Bana ellerimi, ayaklarımı değil ruhumu hissettirdin. Yalnızca var olduğum anların birden bire her şeye bedel olabileceğini aynı anda yok olmanın da önemsizliğini öğrendim senden.

İçimde ne kadar çürümüşlük varsa senin zevkten parlayan gözlerini gördükçe yenileniyor. Keyfin tanımını duruşunla yaparken ben izlerim.

Yeniden yaratıyorsun içimdekini. Sevgiden öte bir şey. Bambaşka bir huzur bu. Tarifsiz bir bağlılık. 

Bana verdiklerinin sende var olduğunu bilmek, görebilmek bir insanın var oluşunun bu kadar güzel olabildiğini... 

İnanıyorum yeniden. Yeniden bağışlıyorum kendimi daha önce sevemediklerimi. Küfürlerim, lanet edişlerim senin yanına yakışmıyor.

Senin yaşamdan kopmuş ruhunun bağlı olduğu, hissedebildiği ne varsa görüyorum. 

Ve ruhunun yaşadığı anlara tanık olduğum zamanlarla kutsanmam bu yüzden. 

Nadir bulunan bir ruh var sende.
Nadir bulunan bir yaradılış. 

Görebildiğim için şanslı, kaçmadığım için cesurum. 

Duruyor olman yeterli.

Görmek zorunluluk değil ben seni duyuyorum. Hissediyorum senin hissettiklerini. Bir link var aramızda senden habersiz var ettiğim. Bilincine sahip olmak için. Bilincimi paylaşmak için var ettiğim. 
Var olmayı ilk kez derinden istediğim için. 

İçimde büyüyen anormal hisler bir bebek gibi masum şimdi. 
Masumiyeti uzaklarda durmasından geliyor. 

Yakınımda olmadığı sürece çok güzeller. 

Çok iyi anlayabildiğim ve karışmadığım sürece masum kalacaklar. 

Bu hisler sevilesi her şey demek. 

Daha önce yaşadığım ne kadar kavga, ne kadar nefret ve hissizliğe karışan yaşanan varsa hepsi yok.