Belki de mesela paralel evren vardır? Belki de ben şuan elimin altında tombul tüylü bir kedi yarın sabah hangi kediyi alsam diye düşünüyorumdur. Belki de benim paralel evrende bir versiyonum vardır, biraz sonra hangi felaketin yarattığı psikolojiye gireceğini düşünmeden uyuyabilen..
Belki mesela bir dünya olabilir güzel olan, ki bence yaşadığımız dünya ancak bir kabus olabilecek halde, o derece çökmüş bir ırkla savaşmakta. İnsan ırkı tarafından deşilmekte ve yok edilmekte. Mesela ben dünya olsam ve elimde olsa sallayarak atardım hepsini. Yer kürenin çökmesini ve insanların sonunun gelmesini sağlardım. Çünkü biz yok olmalıyız.
Bir yanlışlık olmalı! Diyorum her bir yeni insanla olan münasebetimde. Bir yanlışlık olmalı. Beyin diyorlar, önemli diyorlar, hayvanlar şöyle böyle çünki nedir? Biz düşünüyoruz diyorlar. Bakıyorum da, düşünmek güzel bir şey mi? Düşünmek yararlı mı? Yarar mı daha çok yoksa zarar mı? Zarar o kadar büyük ki bazen uyandığın zaman şaşırıyorsun hala dünya ve insanlık burada diye.
O kadar düşünmemeliyim ki bazen yalnızca yaşamımı devam ettirebilmek için. O kadar görmemeliyim ve hissetmemeliyim.
Duymamalısın. Konuşulanları.
Hissetmemelisin, etrafında uçuşan çöp duyguları.
Görmemelisin, insan dedikleri varlığın yapabildiklerini.
Hiç düşünmemelisin, nereden geldiğimizi, nelere sebep olduğumuzu, açtığımız çukurları, içinde yatanları, yıkılan, talan edilen güzel ne varsa, yok saymalısın bu boktan varlığımızın yüceltilmesini.
Varlığımızın sadece var olmaya çalışmaktansa yok edişini.
Geleceği mi? Siktiretmelisin.
Sen yalnızca bir salisesin.
Sen yalnızca bir an'sın.
Sen hiçbir şeysin. Ve ayrıca her şeysin.
Sen hiç olmamalıydın ve oldun. Sıçtın, batırdın, gideceksin. Gerisini boş vermelisin.
Belki de paralel evrende insan güzel bir şeydi. Belki hiç zarar vermedi. Belki bir kaç yüzyıl yaşadı ve yok oldu. Belki insan düşündü ve düşünerek yok olmaya karar verdi.
Belki paralel evrende var oldun. Ve yalnızca kedileri besleyerek mutlu olman kimseyi rahatsız etmedi. Onların belirlediği bir amaca hizmet etmedin, kimseyi üzmedin, kimsenin yaşam alanını çalmadın, kimsenin havasını kirletmedin, kimsenin gezegenini elinden almadın ve öldün.
Ve vicdan azabı diye bir şey tanımadan. Ve kendinden ve ırkından nefret etmeden. Ve düşünerek, sadece iyi olanı, öldün. Gömüldün, toprağa karıştın, kimse adını bilmedi. Önemi yoktu, olmadı.
Bak sana insan yaptım. Paralel evrende içine sıçmadan yaşadı gitti. Kedileri vardı. Hala var. Sadece insan yok o evrende. Mis gibi de kokuyor, kokusuna yandığım.
Şimdi burda yağmur yağıyor ve asit kokuyor. Yağmur kokusu vardı, güzeldi diye anlatırlardı, oradan aklıma geldi de.. Bence anlattıkları koku bu değildi. Çünkü bu koku huzur vermiyor, beynimi skiyor.
Yorumlar
Yorum Gönder