Ana içeriğe atla

Blog yazarları

Fotoğrafım
ihaveasmileonmyface
kedilerle ciddi düşünüyorum. a cynical misanthrope.

var olmanın dayanılmaz gerçekliği




Var olduğum anları toparlamaya çalışırken buldum kendimi. Var olmanın gölgesinde değil gerçek hissiyle karşılaştım mı? Gerçekten hissettim mi kendimi, iç savaşımın durduğu bir an oldu mu? Ben hiç acaba sustum mu.

Buldum, o anı yaşıyorum bulduğumdan beri. Bir akşam üstü, bir gece ve ben var oldum. Yaşadığım küçücük mağaradan çıkmamı sağlamış bir zaman dilimi. Evet!

Dağları ve tepeleri geçtim bir akşam üstü ve asla olamam dediğim bir motosiklet üzerinde. Bir şarkı açıp sonsuza dek dinledim. Rüzgarı, gökyüzünün mor-mavi rengini, hiç silemeyeceğim bir kokuyu, yüzüme yapışmış şaşkınlığı ve maviyi ve de yeşili hissettim ben. Coşku hissettim ve aynı zamanda müthiş bir dinginlik vardı içimde. 

Bir ses duyuyordum yalnızca ve evet bu ses kafamın içerisinden gelmiyordu. Bu ses gerçekten duyuluyordu. Bana anlatıyordu, iletişimde değildik, fakat sesini duyuyordum bir adamın. Sonra yaylılar.. Sonra piyano. Durdurmak istemediğim hislere sahiptim ve hücum ediyorlardı ellerime, ayaklarıma, bedenimi hissetmemi sağlıyorlardı. Gerçekliği de..

Beynim kilitleri açmış, izin vermişti olmama. 

Çok uzaktaydım ve aynı zamanda olmam gereken yerdi. 

Ve sonrasında yollar var, karanlık yollar, ve sonsuzluğu anlatan müzik, sonsuzluğu bir ana sığdırmanın verdiği heyecan benimleydi. Ve yine de kalbim yavaştı. Kalp atışlarım kulaklarımda değildi, kalbim yavaştı. Sonsuzluk o yolda benimleydi. 

Bakıyordum, görüyordum ve bakmaya devam ediyordum. Hiç kimse konuşmadı, dünyada o anda herkes susmuştu, kafam bile tek bir söz söylemedi. O an yalnızca görüyordum, her şeyi. Tek bir eylem, tek bir his, sade ve temiz. 

"Çocuk oldum, bebek oldum, cenin oldum, tekrar doğdum, bir gecede büyüdüm."

Bir müzik, bir gece, bir koku ve ben var oldum. 


Var olamadığımı derinden hissettiğim halde olduğum anlarda kıvranıyorum. Var olamamanın yarattığı açıkları kapatmaya çalışıyorum. Hissettiğini yaşamamanın, yaptıklarının yanlış, gittiğin yolun taşlı olduğunu bilerek gitmenin rahatsız edici hisleriyle boğuşuyorum.

Bazen bilirsin işte. Sadece bilirsin. Hatırlayamasan bile, eski sen'i, hatırlayamazsın nasıl bir hayattı yaşadığın, hatırlayamazsın çünkü güzel olanlar silinmeye mahkumdur.

Sonra bir gün gelir, bir an gelir işte nasıl gelir bilinmez beynin anahtarını verir. Seni kendini kilitlediğin kafesten çıkartır. Ve hatırlarsın, var olmayı, var olduğunu, bedenini, ruhunu hatırlarsın.

İçinde boğuştuğun hislerin çöpe atılmasındaki ilk adım.

Var olduğun anları hatırlamak gerekiyormuş. Son ataklar ve sonrasındaki harika yanılgılarım sonucunda geldiğim nokta: Korkular çöpte. Hatırladım ve şimdi gönül rahatlığı ile sarhoş olabilirim.

Verdiğim rahatsızlıktan dolayı özür diler, gerçek olamadığınız için de çok içten küfrederim..

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

then dreams are the same.

saatler çok hızlı geçiyordu, dün ne yaptığımı hatırlamakta zorlanırdım, hangi aydı acabadan çok hızlı bir şekilde "o hangi yazdı ya" ya geldik. şimdi yılların ismini vermeyi bıraktım, zamansızlığa doğru koşuyorum. bir kaç günün ard arda aynı olmasından rahatsız olduğum zamanlar seneler içerisinde yaşanan boktanlıkların çok hızlı geçmesine sevinerek stabil halimi bütün dünyanın yanmasından bağımsız olarak korumaya çalıştığım zamanlara evrildi. hissizlik, gamsızlık, anlamsızlık, heycansızlık adını koyabiliriz farklı farklı. çok arabesk sound edecek ama bizi hayat bu hale getirdi diyebilir miyiz? her yaşananın bir öncekinin aynı olması sorunsalı, ben dışında yaşanan hayatlarında aşırı aynılığı bizleri bir şey yaşamanın herhangi bir manası olmadığına getirmedi mi? içimizdeki ölü ruhlarla küçük zevkler alma çabalarımızla günleri, yılları değil de artık hayatları deviriyoruz. ve en güzel kısmı sikimizde bile değil. diyebilir miyiz? ben diyorum. bunu kötü ve dark bir şey olduğun...
başka sebepler var. başka sebeplerim var biliyorum. ilk akla gelen sebep değil bu katlanışlarım. ve kaçışlarım. ve farkındayım herkes farkında bütün dünya ve o da farkında. olmayacak. olmuyor da zaten. 

VAROLUŞÇU PSİKOTERAPİ--- Irvin D. Yalom

VAROLUŞÇU PSİKOTERAPİ ÖLÜM: "İnsan büyük bir boşluktan, ciddi bir hastalıktan, yeni doğmuş gibi, derisini dökmüş bir şekilde, daha duyarlı ve kötücül neşe için daha duyarlı bir damak zevkiyle, bütün iyi şeyler için daha duyarlı bir dille, daha büyük bir keyifle, tehlikeli bir masumiyetle, daha çocuksu bir şekilde, ama daha önce hiç olmadığı kadar kurnaz bir şekilde çıkar. " Nietzche "Ölümün sunduğu karanlık arka plan, hayatın yumuşak renklerini bütün saflığıyla öne çıkarır." Santaya Sorumluluğun üstlenilmesi kişinin nihai kurtarıcıya olan inancından vazgeçmesiyle de sonuçlanmaktadır. ANLAMSIZLIK: "Şu anda yaptığım ve yarın yapacağım şeyden ne yarar gelecek? Benim bütün hayatımdan ne yarar gelecek? Başka şekilde ifade edecek olursam - Neden yaşamalıyım? Neden bir şey yapmalıyım. Yine başka bir ifade ile: Beni bekleyen kaçınılmaz ölümle tahrip olmayacak herhangi bir anlam var mı hayatta? Tolstoy Nevroz: Anlamını bulamamış olan ruhun acı çekme...