Ana içeriğe atla

Blog yazarları

Fotoğrafım
ihaveasmileonmyface
kedilerle ciddi düşünüyorum. a cynical misanthrope.
Farkında değiller mi acaba?

Hepimiz öyle ya da böyle bir hayat yaşıyoruz. Ve sanırım her gün kalktığımızda kendimiz için yapmamız gereken şeyler var. En basitleri yemek içmek ve sıçmak. Diğerleri korunmak, paylaşmak, sevilmek, sevmek. Diğeri bir şeyler öğrenmek çünkü gelişmemiz için gerekli olanı budur falan. Dinlenmek, keyif alacağın şeyler yapmak... Falan falan işte.

Peki bu hayatımızın içerisindeki sadece "muhteşem olan" ve sadece içerisinde "kendi fiziksel güzelliğimizi sergilemek" amaçlı olan an'ları paylaşmak ne zaman hayatımızın bu kadar içerisinde oldu. Ne zaman hayatların belki yüzde 99'unu hayatımızı pek de gerçek olmayan haliyle paylaşarak geçirmeye başladık.

Ne zaman herkes aynı şeyleri yapmaya ve paylaşmaya başladı.

Bir bebek doğum günü görüyorum. Fotoğraf. Bir uzun masa, üzerinde envaiçeşit pasta, börek, çörek neyse. Arkada eşşek kadar bir balon ile çocuğun/bebeğin girdiği yaş 3-4-1 her her neyse. Bir renk teması var... Erkekse yeşil mavi, kızsa pembeli membeli. Masanın arkasında bebek annenin kucağında bütün aile poz vermiş. Bebeğin bu olanlardan hiçbir çıkarı yok onu bir geçelim. O kadar fazla yapıldı ki artık gerçekten kim kimin çocuğuydu, kim kaç yaşına bastı falan şaşırdım.

Sonra yaz tatili fotoğraflarına gelelim. Elde mohitolu fotoğraf, arkası dönük çekilmiş deniz kıyısında otururken fotoğraf, sahilde zıplarken fotoğraf, akşam olduğunda da full makyaj süper mini etek kocaman şapka fotoğraf. Bir de şimdi omuzu açık üst moda oldu sanırım, bir de o tarz bir şeyle fotoğraf.

"EVET dedi" temalı tek taş yüzük.

Kahve-kitap.

Sporda aynada çekilmiş fotoğraf. Spor bitmiş göğsü terli fotoğraf.

Elde rakılı fotoğraf.

Sevgili elleri... Sevgili ile kahvaltı, sevgili ile restoranda, aşkitomla bilmemne keyfi.

Bunlar ve binlercesi. Fakat tema aynı anlatabiliyor muyum? Herkeste var aynı fotoğraf. Tıpatıp aynısı yani. Biri fotoğraf çektirmiş daha önce görmüş beğenmiş ve diyor ki "ben de aynısını çektirmeliyim" evet diyor bunu gerçekten. Onda da olmalı. Geri kalmamalı. Neyden geri kalmamalı?! Bir başkasının yaptığının aynısını yapmaktan.

Peki, tamam. Çektirdin. Hayatının, koca hayatının bütün muhteşem anlarını çektin. Ve bence yanılmıyorsam bu kadar fazla fotoğraf paylaşabilmek için o anları es geçiyor olman lazım. Bu da büyük bir çaba. Hiç beceremediğim hep unuttuğum bir şeydi benim için eskiden beri, güzel anları kaydetmek. Çünkü o anı yaşamakla meşguldüm, hep şaşırırdım kimin aklına geldi fotoğraf çekmek diye. Fakat şuan kimse öyle değil. Tam tersi. Ve abartıyorsam söyleyin, sanıyorum artık öyle bir hale geldik ki insanlar hayatlarını paylaşabilmek ve beğeni alabilmek adına yaşıyorlar. Yaşamak ve keyif almak öncelik değil.

Bunu nereden anlıyorum ve bundan niçin bu kadar rahatsız oluyorum.

Birincisi, abartı var ve çoğu gerçek değil. Çok mutlu ve keyif alınıyor gibi çekilen pozların arkasında veya yanında oldum çoğu zaman. O anların gerçeğinde vardım. Hiç de o kadar mutlu değiller. Tekrar belirteyim insanlar gerçekten mutlu ve keyif alıyorlarsa ve sıkılmıyorlarsa akıllarına "kusursuz çıkacağım bir fotoğraf çekeyim de hayatımda gerçekten var olmayan insanlarla paylaşayım" fikri gelmez. Yani gerçek olmayan şey, mutlu olmaları. Keyif almıyorlar. Gerçek olmayan tek kısmı o değil. Güzel görünmek çabası var ve inanıyorum artık çok da çabaya gerek yok. Harika boya cila yapıyorsun. Her yerini değiştirebiliyorsun yani fiziksel olarak. Onun üstüne bir de minik fotoşop programları var ki... Mükemmel görünebilirsin. Ama mükemmel değilsin? Olsun. Önemli olan öyle görünmek. Paylaş gitsin.

İkincisi, o kadar insanı görüyorum sosyal medyada, bakıyorum da profillere, hiç tanımadığım insanlara bile bakıyorum. Fakat beğenerek değil, imrenerek de değil, inanamayarak ve dehşete düşerek bakıyorum. Çünkü aynı insanları tanıyorum ve mutlu değiller. Hayatlarını biliyorum ve mutlu değiller. Uzaktan bakan herkes onları harika hayatlar yaşıyor, eğleniyor ama sürekli eğleniyor, günün 10 saati zaten spor yapıyor müthiş sağlıklı besleniyor falan sanıyor. Fakat değil... Hiçbiri doğru değil. Konuştuğunda sana sevgilisiyle ilgili bir milyon tane problemi anlatıyor sonra aşkitomla bilmemne keyfi diye paylaşıyor. İnanmıyorum ben. Ve nasıl bu kadar düpedüz yalan söyleyebildiklerine olan dehşetimi tutamıyorum içimde.

Peki neden bu kadar diğer insanlar gibi olma ve onlardan takdir görme isteği. Nasıl bir bağımlılık bu ve nasıl bir can sıkıntısı. Neden yapacak başka şeyler bulamıyor bütün bu insanlık?

Yorumlar

  1. 20. Yy başlarında bir tercüman çıkageldi.Herkesin anladığı bir dili en mantıklı kelimelerle çeviren..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

then dreams are the same.

saatler çok hızlı geçiyordu, dün ne yaptığımı hatırlamakta zorlanırdım, hangi aydı acabadan çok hızlı bir şekilde "o hangi yazdı ya" ya geldik. şimdi yılların ismini vermeyi bıraktım, zamansızlığa doğru koşuyorum. bir kaç günün ard arda aynı olmasından rahatsız olduğum zamanlar seneler içerisinde yaşanan boktanlıkların çok hızlı geçmesine sevinerek stabil halimi bütün dünyanın yanmasından bağımsız olarak korumaya çalıştığım zamanlara evrildi. hissizlik, gamsızlık, anlamsızlık, heycansızlık adını koyabiliriz farklı farklı. çok arabesk sound edecek ama bizi hayat bu hale getirdi diyebilir miyiz? her yaşananın bir öncekinin aynı olması sorunsalı, ben dışında yaşanan hayatlarında aşırı aynılığı bizleri bir şey yaşamanın herhangi bir manası olmadığına getirmedi mi? içimizdeki ölü ruhlarla küçük zevkler alma çabalarımızla günleri, yılları değil de artık hayatları deviriyoruz. ve en güzel kısmı sikimizde bile değil. diyebilir miyiz? ben diyorum. bunu kötü ve dark bir şey olduğun...
başka sebepler var. başka sebeplerim var biliyorum. ilk akla gelen sebep değil bu katlanışlarım. ve kaçışlarım. ve farkındayım herkes farkında bütün dünya ve o da farkında. olmayacak. olmuyor da zaten. 

VAROLUŞÇU PSİKOTERAPİ--- Irvin D. Yalom

VAROLUŞÇU PSİKOTERAPİ ÖLÜM: "İnsan büyük bir boşluktan, ciddi bir hastalıktan, yeni doğmuş gibi, derisini dökmüş bir şekilde, daha duyarlı ve kötücül neşe için daha duyarlı bir damak zevkiyle, bütün iyi şeyler için daha duyarlı bir dille, daha büyük bir keyifle, tehlikeli bir masumiyetle, daha çocuksu bir şekilde, ama daha önce hiç olmadığı kadar kurnaz bir şekilde çıkar. " Nietzche "Ölümün sunduğu karanlık arka plan, hayatın yumuşak renklerini bütün saflığıyla öne çıkarır." Santaya Sorumluluğun üstlenilmesi kişinin nihai kurtarıcıya olan inancından vazgeçmesiyle de sonuçlanmaktadır. ANLAMSIZLIK: "Şu anda yaptığım ve yarın yapacağım şeyden ne yarar gelecek? Benim bütün hayatımdan ne yarar gelecek? Başka şekilde ifade edecek olursam - Neden yaşamalıyım? Neden bir şey yapmalıyım. Yine başka bir ifade ile: Beni bekleyen kaçınılmaz ölümle tahrip olmayacak herhangi bir anlam var mı hayatta? Tolstoy Nevroz: Anlamını bulamamış olan ruhun acı çekme...